Ni hao! Oftewel, Hallo! In deze weken is er ontzettend veel gebeurd (Dit is ook de reden geweest dat jullie zo lang hebben moeten wachten op een update). Op het moment van schrijven heb ik het heel erg naar mijn zin hier in China. Ik heb al veel leuke en lieve mensen ontmoet. In deze post heb ik heel wat te vertellen, dus daarom wordt mijn verhaal lekker uitgebreid.
Verwachtingen vs. realiteit
Voordat ik naar China ging, was ik erg nieuwsgierig naar het leven op de plek waar ik terecht zou komen. Hiervoor heb ik het internet geraadpleegd en zo veel mogelijk filmpjes bekeken die China een beetje in kaart bracht. Deze zoektocht is begonnen in de lente van 2016. Ik probeerde hiermee een beeld te schetsen over een land waarin ik een half jaar zou gaan verblijven.
Toen de dag eindelijk aanbrak dat ik voor het eerst een stap zette op de Chinese grond, was het erg overwelmend. Ik liep naar de grens toe en ik realiseerde ik me, ondanks alle research die ik had gedaan, dat ik me voor een langere tijd zou gaan onderdompelen in de Chinese cultuur waar ik tot op de dag van aankomst toch zo weinig nog over wist.
De dag van het betreden van China
Om 7 uur ging de wekker. We hadden kort, maar goed geslapen. Ik was nog wel een beetje moe. We gingen ons klaarmaken, de laatste dingetjes inpakken en vertrokken uit het hotel in Hong Kong rond half 9. Met z’n 3’en moesten we 4 grote koffers, 2 kleine koffers en 4 tassen meenemen. Dit ging opzich best goed, zo door al die straatjes, maar wat was het heet en benauwd! We kwamen oververhit aan bij het eerste metrostation. Bij binnenkomst waren er geen roltrappen, pas als je de poortjes door was. Dus hebben we flink moeten sjouwen over 2 lange trappen. We gingen door de poortjes met onze Octopus card, wat vet handig is. Dat lijkt een beetje op de Oystercard van Londen. Maar met deze kaart kan je ook in winkels betalen.
Met de metro in Hong Kong
We hebben 2 overstappen gehad met de metro in Hong Kong. Toen kwamen we aan bij het metrostation van de border van China bij Shenzhen. Hier hebben we nog even een sandwich gegeten, want we hadden nog niet ontbeten.
Daarna zijn we richting de douane gelopen. We staken een loopbrug over, over de rivier die China met Hong Kong scheidt. Aan de kant van Hong Kong stonden er grote hekwerken. Als contrast daarop was de rand van China gevuld met rood/roze bloemen. China kwam steeds dichterbij en ik voelde me steeds meer geintimideerd door het grote land. Zo’n groot land met zo’n andere cultuur en ik stap daar nu in, dacht ik. We kwamen aan bij de douane waar we 2x in de rij hebben gestaan. We moesten bij de volgende halte alle bagage door zo’n groot scan apparaat halen. Toen we echt helemaal in China waren, was vrijwel alles in het Chinees zonder Engelse vertaling zoals we in Hong Kong kenden. Het was echt flink zoeken om het juiste te vinden wat we nodig hadden. Na veel kijken en goed opletten is dit gelukt. Voor de metro in China kregen we groene muntjes. Zo'n muntje schijnt een chip te dragen. Om in de metro te mogen in China, moesten we onze koffers weer door een koffer-scan-apparaat. Na een rit van 9 haltes, zijn we aangekomen in Shenzhen North railwaystation. Hier was het opnieuw zoeken hoe het allemaal werkt en waar je dingen kunt vinden. Na wat zoeken hebben we de uitgang van de metro gevonden. Daarna gingen we een roltrap af en keken we uit over een mooi plein van Shenzhen.
Ik keek goed om me heen en ik zag de uitgang van het treinstation. Maar wij moesten eerst nog de kaartjes ophalen. Eerst vonden we een automaat waar je tickets kon kopen, maar alles stond in het Chinees. Dit ging dus niet werken. We zijn daarna gaan kijken waar een loket was. Die was om de hoek. Dit ging vrij soepel. Op het bord die daar hing stond onze trein al bij, dus we konden gemakkelijk onze gate al vinden. We kwamen aan bij de hal van het station. Dat was echt bizar groot! Nog groter dan Utrecht Centraal. Het leek wel op een luchthaven.
We gingen vast in de rij staan met onze koffers voor de gate. Hierdoor stonden we lekker vooraan. Je zag naarmate we wachtten de rij langer en langer worden. Ik en Dean gingen nog even lunch halen voor onderweg in de trein. We vonden een tentje met Chinese broodjes. Deze hebben we maar gekocht, omdat we te gaar waren om echt verder te gaan zoeken. We gingen terug en bleven nog even wachten tot de poortjes open gingen. Via de roltrap gingen we naar beneden en ik zag de trein al staan! Wat een coole trein was dit! Het zat vrij laag in het perron in verhouding met de Nederlandse treinen. We stapten in cabine 6 in en liepen vervolgens naar cabine 5 die geen buitendeuren had. We hadden al zitplaatsen gereserveerd, dus dat was vrij handig, net zoals je gewend bent in het vliegtuig. Ik proefde zo’n langwerpig broodje die we gekocht hadden op het station. Dat was echt heel lekker! Ik hoop dat ze die overal wel verkopen! Tijdens de treinrit zat ik langs het raam. Tijdens de reis heb ik wel heel veel soorten omgevingen gezien die China kent, namelijk open vlaktes, oude gebouwen, dikke flatgebouwen, varkensstallen, boomgaarden, noem het maar op. Hoe dichter we bij Guilin kwamen, hoe mooier en intensiever de bergen werden. Heel vaak reden we tunneltje in tunneltje uit met hoge frequentie. Dit zou waarschijnlijk erg mooi eruit zien van een afstandje.
Ik zette mijn muziek op en hoorde voor het eerst van mijn eigen westerse muziek sinds een lange tijd. We zagen de bergen van Avatar! Wat was dat indrukwekkend om te zien! Wij zaten aan de linkerkant, dus hadden goed uitzicht over die zijde en wat minder zicht over de rechterzijde. Aan de rechter kant waren de echte Avatar bergen te zien, die zag ik maar een beetje. Daar wil ik echt heel graag naartoe terug! Stipt om de verwachte aankomsttijd kwamen we in Guilin North aan.
We lieten de koffers door een mannetje met een karretje tillen. Dit kostte wel geld, maar we waren zo moe dat we dit maar accepteerden. Toen we een verdieping lager aankwamen, zagen we echt een huge ass hal. Al was het nog zo druk, dit zou nooit helemaal gevuld kunnen worden!
De grote hal
We kwamen aan bij de ontvangsthal buiten en daar stond een Chinees meisje met een bordje met onze 3 namen erop. Ze sprak zeer weinig Engels, dus er kwamen veel Chinese woorden uit haar mond. Ik wist even niet wat ze allemaal zei, dus ik kon er ook niet op reageren. We liepen een stuk achter haar aan, en die man met onze koffers liep gewoon achter ons aan. We waren door alle nieuwigheid niet meer bewust van of hij nou wel of niet mee kon lopen. Het meisje regelde het verder met die man, want ze sprak in het Chinees tegen hem. Waarschijnlijk zei ze dat hij niet verder hoefde te lopen en dat het goed was zo. Hij had allemaal zweetdruppels op zijn gezicht.
De man met het karretje en onze koffers.
We liepen zelf nog even met onze koffers tot we bij een autobusje kwamen. Hier pasten al onze koffers in en daarbij ook nog eens 5 personen! Echt bizar. Het meisje communiceerde met ons via een Chinese vertaal app. Ze legde ons het stappenplan uit van hoe de inschrijfprocedure werkt op de campus/universiteit. We kregen een blaadje waarop alles stond.
De eerste uren op de campus
Na een kwartiertje met de auto zijn we aangekomen bij de aankomsthal van de International Building. We gingen eerst kijken voor het regelen van de kamer. We kregen te horen dat er zeer weinig plek was, en zelfs een te kort aan plek. We konden geen zelfstandige kamer krijgen, en misschien ook niet bij elkaar op de kamer als we het dan toch moesten delen. We kregen na een tijdje te horen dat de International Building vol was, dus konden daar geen kamer meer in krijgen. We kregen een kamer in een gebouw wat van mindere kwaliteit was. We lieten al merken dat we dat niet wilden, dus ze liet ons eerst een kijkje nemen, zodat we konden zeggen of we er mee akkoord gingen. We liepen er heen, via een zijstraatje. We kwamen bij een groen stukje met bomen tussen 2 flats. Aan de rechterkant was een deur, daar gingen we naar binnen en met een onverlichte stenen trap naar de 2e verdieping. De vrouw die daar van was klopte op een deur en ging daar naar binnen. Dit scheen een 4 persoons kamer te zijn met 2 dubbele slaapkamers. Er lagen wel matrassen, maar alles was heel vies. Er was een kleine woonkamer, maar dit was slecht gestoffeerd. Ze wilde ons de keuken laten zien. We kwamen daar aan, maar ik kreeg de grootste cultureshock van mijn leven. Het eerste wat me opviel was dat het net een bouwput van beton leek met een paar witte tegeltjes erop. Er was een lang plateau aan de rechterzijde, met een gat erin, wat de wastafel van de keuken zou moeten voorstellen. Er zat niet eens een kraan in. Lotte keek nog even in de badkamer, waar ik niet heb gekeken. Ze zei dat er nog niet eens een westerse wc in zat. Ik was echt helemaal in shock. Ik en Lotte stapten zonder overleg naar buiten. Dit trokken we niet langer. We waren helemaal ontdaan en deelden onze meningen. We liepen voorop terug naar het internationale gebouw. We gingen weer naar de balie en we lieten het meisje het woord voor ons doen. Eventjes later kregen we te horen dat de balie vrouw mijn naam verkeerd heeft gelezen, waardoor ze die fout heeft gemaakt. We konden toch een kamer samen krijgen in het internationale gebouw. Wat een opluchting. We zaten dan wel niet alleen, maar in ieder geval niet in dat gebouw. We kregen beiden de sleutel van onze kamer. We gingen naar de verdieping en we hadden precies zo’n kamerindeling zoals in een filmpje dat we in Nederland hadden gezien, maar dan zonder matrassen. Dus die moesten we nog gaan halen. De douche was half kapot en het was wat ouder dan we gewend zijn, maar zo veel beter dan dat huis waar we eerst geweest waren!
Binnenkort verschijnt een nieuwe update! De volgende keer gaat het over het leven op de campus en Guilin. Stay tuned!